هر فردی در طول زندگی خود دو سری دندان دارد (دندانهای شیری و دائمی) که نقش مهمی در جویدن و تغذیه، حفظ زیبایی چهره و لبخند ، تلفظ صحیح کلمات و سلامت روحی و روانی دارند.
دندانهای شیری از ۶ ماهگی تا ۳ سالگی در دهان رویش می کنند. از سن ۶ تا ۱۲ سالگی به مرور این دندانها می افتند و بجای آنها دندانهای دائمی رویش می یابند و در صورت مراقبت صحیح تا پایان عمر در دهان باقی می مانند.برخی والدین بدلیل عدم مراقبت کافی باعث پوسیدگی زودرس، عفونت، آبسه دندان ودر نهایت از دست رفتن دندان های شیری حتی در سنین ۴-۳ سالگی میشوند و این مشکلات میتواند دندانهای دائمی و فضای انها را تحت تاثیر قرار دهد. به عبارتی سلامت دندانهای دائمی در گرو حفظ و مراقبت از دندانهای شیری است. خوشبختانه امروزه براحتی روشهای درمانی مختلف از درمان ساده روی یونیت دندانپزشکی گرفته تا درمان تمام دندانها در یک جلسه از طریق بیهوشی عمومی در کودکان امکانپذیر است.
والدین گرامی، همانطور که اغلب شما مطلعید:
تعداد دندان های شیری ۲۰ عدد ولی تعداد دندان های دائمی ۳۲ عدد است. پس تنها ۲۰ عدد از دندان های دائمی جایگزین شونده هستند و ۱۲ عدد باقیمانده با رشد فک، پشت دندان های آسیای شیری رویش می یابند. اولین دندانهای دائمی که در دهان رویش می یابند عبارتند از: ۲ دندان جلویی فک پایین و آسیاهای اول (که در انتهای هر فک و بلافاصله پشت آخرین دندان شیری رویش می یابند). زمان رویش این دندان های دائمی به طور میانگین ۶ سالگی است.
پس، این دندان ها را با دندان های شیری اشتباه نگیریم.
همکاری کودک را چگونه ارتقا دهیم و آنچه والدین باید بدانند:
_بهتر است در مراجعات اولیه درمان های ساده تر مانند فلوراید تراپی یا پرکردگی های کوچک که زمان کمتری نیاز داشته و نیاز به بی حسی ندارد انجام شود.
_کشیدن و درمان عصب درمان هایی هستند که تهاجمی تر بوده و همکاری زیاد تری می طلبد در جلسات بعدی انجام شود.
_ در هنگام مراجعه، کودک شما گرسنه، تشنه یا خسته یا بیمار نباشد.
این مسئله برای برقراری ارتباط با کودک بسیار مهم است. برای این منظور می توانید از خوردنی مورد علاقه کودک قبل از مراجعه استفاده نمایید. دقت کنید پس از آن حتما مسواک زده باشد .
_قبل از آوردن کودک باید سعى کنید کودک حس کند دندانپزشک دوست اوست و قصد کمک و کاهش درد و ناراحتى کودک را دارد. توجه کنید که استرس و ترس شما به راحتى به کودک القا می شود.
در مورد خاطرات بد خودتان درمطب دندانپزشکی در گذشته صحبت نکنید.
از استفاده از کلماتی که نقش تنبیه کننده برای دندانپزشک القا می کند خوداری کنید. باید به عنوان واقعیت بپذیریم که برخی از درمان های دندانپزشکی ناراحت کننده هستند. نباید آنرا پیچیده تر کنیم.
مثلا اینکه “اگر مسواک نزنی می برمت دکتر امپول بزنه دندونت رو بکشه” باعث ترس و بدبینی کودک می شود.
_اگر کودک در مورد درمان دندانپزشکی سؤال کرد، نباید توضیح دقیق دهید. البته نباید دروغ بگویید و شرح دهید باید از دکتر بپرسم، نمى دانم.
توضیح دقیق باعث افزایش ترس و اضطراب و عدم همکارى کودک می شود. هر گونه ترس کودک خود را با دندانپزشک در میان گذارید.
_از کاربرد واژه هایی همچون آمپول، سوزن، مته و غیره بپرهیزید.
_قبل از درمان به کودک قول جایزه ندهید. ممکن است کودک نیت والدین را غلط تعبیر کرده و تصور کند جایزه به دلیل آن است که ملاقات دندانپزشکى دشوار و ترسناک خواهد بود. باید در پایان کار کودک را غافلگیر و تشویق کرده و به او جایزه داد.
جایزه نباید غیر معمول باشد. زیرا ممکن است تأثیر منفى بر ملاقات داشته باشد و کودک نتیجه بگیرد هر چه اضطراب بیشترى نشان دهد جایزه بزرگترى مى گیرد!
_بعد از پایان درمان برخى کودکان مى خواهند والدینشان از آوردن آنها به دندانپزشکى احساس گناه کنند. بنابراین خود را به صورت قربانى نمایش مى دهند،اغلب باید جلوى این نمایش را بگیرید و به کودک یاد دهید که با خنده و غرور نزد شما بازگردد.
_عدم حضور والدین حین درمان در بسیاری موارد باعث کمک به رفتار مثبت کودک می گردد: چرا که مطابق اصول کاملا ثابت شده روانشناسی، کودک درحضور والدین تنها به دنبال جلب توجه و ترحم والدین بوده و با دندانپزشک رابطه مطلوبی برقرار نخواهد ساخت. همچنین دندانپزشک با حضور والدین تمرکز کمتری هم در ارتباط با کودک و هم در انجام درمان دندانپزشکی خواهد داشت. درنهایت این تشخیص دندانپزشک است که حضور یا عدم حضور والدین را تعیین می کند. لطفا در این مورد مساعدت نمایید و تشخیص را به دندانپزشک بسپارید.
