بقای ایمپلنت های دندان های مجاوردر بیماران پیش دیابتی و افراد سالم از نظر بدنی در پنج سال گذشته
زمینه: بقای طولانی مدت ایمپلنت های دندانی مجاور (ADI) در بیماران مبتلا به پیش دیابت بررسی نشده باقی مانده است.
هدف: مطالعه ی بالینی در 5 سال گذشته به هدف مقایسه ی بقای ایمپلنت های مجاور در افراد پیش دیابتی و دیابتی می باشد.
مواد و روش ها: افراد پیش دیابتی (گروه A) و غیر دیابتی (گروه B) تحت عمل توانبخشی دندان با استفاده از روش (ADI) قرار گرفتند و ارزیابی شدند. اطلاعات مربوط به جنس، در سنی که درمان شروع شده و دوره هایی که در آن ها پیش دیابت ( در طول سال) بروز پیدا کرده و سابقه ی خانوادگی در دیابت از افراد مورد آزمایش جمع آوری شد و سطح هموگلوبین A1c (HbA1c) نیز ثبت شد. اطلاعات مربوط به کاشت دندان (اندازه ی دندان، پروتکل بارگیری ( اعمال مستقیم یا غیر مستقیم نیرو بر روی ایمپلنت)، خصوصیات سطح، نوع ترمیم و مدت زمان عملکرد) ثبت شد. عمق میله دندان (PB)، خونریزی حین پیچ کردن (BOP)، و شاخص پلاک (PI) اندازه گیری شد و میزان تحلیل استخوانی لبه ی میانی و لبه ی پشتی (CBL) ثبت شد. اگر Pvalues کمتر از 5/0 باشد از لحاظ آماری معنی دار در نظر گرفته می شود.
نتایج: 79 مرد ( 39 نفر در گروه A و 40 نفر در گروه B) مشمول این آزمایش شدند. سن افراد در گروه A و گروه B 54.3 ± 3.6 و 51.2 ± 2.4 به تریب بوده است. در گروه A پیش دیابت در افراد به مدت 5.4 ± 0.2 سال قبل تشخیص داده شد. بیماران در گروه A نسبت به گروه B بیشتر دارای سابقه ی خانوادگی و ارثی بودند. 39 نفر از افراد (ADI) در گروه A و 40 نفر از این افراد در گروه B جای داده شدند. روزی یک بار مسواک زدن در 79.5% گروه A و 82.5% از افراد گروه B گزارش شده است. کاشت دوره ای در PI(P<.001)، در BOP(P<.001)، در PD(P<.001) و میزان تحلیل استخوانی در سطح میانی(P<.001) و در سطح پشتی(P<.001) محاسبه شد و همچنین سطح HbA1c (HbA1c) در گروه A بالاتر از گروه B بوده است. میزان بقای ایمپلنت ها در گروه A و گروه B 100% بوده است.
نتیجه گیری: اگرچه ADI می تواند در بیماران دارای پیش دیابت بقا داشته باشد، ولی میزان التهاب بافت نرم و میزان تحلیل استخوانی(CBL) در این افراد به مراتب بیشتر از افراد کنترل غیر دیابتی می باشد.
کلمات کلیدی: تحلیل استخوان آلوئل، پیش دیابت، ایمپلنت دندانی، خونریزی لثه، عمق ستون.
پنج تفاوت ساختاری تاثیر گذار ایمپلنت برای خواندن این مطلب کلیک کنید
Abstract
Background: Long-term survival of adjacent dental implants (ADI) in prediabetic patients
remained uninvestigated.
Purpose: This 5 years’ follow-up clinical study compared the survival of adjacent implants in prediabetic
and nondiabetic subjects.
Materials and Methods: Prediabetic (group-A) and nondiabetic (group-B) subjects having undergone
dental rehabilitation using ADI were assessed. Data about sex, age treatment and period
(in years) since diagnosis of prediabetes, and family history of diabetes was gathered and haemoglobin
A1c (HbA1c) levels were recorded. Dental implant related data (dimensions, loading protocol,
surface characteristics, restoration type, and duration in function) was recorded. Depth of probing
(PD), bleeding-on-probing (BOP), and plaque index (PI) were measured and mesial and distal crestal
bone loss (CBL) were recorded. P values less than .05 were contemplated as statistically-significant.
Results: Seventy-nine male individuals (39 in group-A and 40 in group-B) were included. Subjects in
groups -A and -B were 54.3 ± 3.6 and 51.2 ± 2.4 years old, respectively. In group-A, subjects were
diagnosed with prediabetes 5.4 ± 0.2 years ago. Patients in group-A more often had a family history
of diabetes than group-B. Thirty-nine and 40 ADI were placed in patients in groups -A and -B,
respectively. Tooth-brushing once daily was reported by 79.5% and 82.5% individuals in groups -A
and -B, respectively. Peri-implant PI (P<.001), BOP (P<.001), PD (P<.001), mesial (P<.001), and distal
(P<.001) CBL and HbA1c levels (P<.001) were higher in group-A than group-B. The implant survival
rate in group-A and group-B was 100% and 100%, respectively.
Conclusion: Although ADI can survive in prediabetic patients in the long-term; soft-tissue
inflammation and CBL are worse around adjacent implants in these patients compared with nondiabetic
controls.
KEYWORDS
alveolar bone loss, prediabetes, dental implant, gingival bleeding, probing depth
ایمپلنت کل دندانها به جایه دست دندان(پروتز کامل) برای خواندن این مطلب کلیک کنید
- معرفی
بقای ایمپلنت ها به مدت طولانی وابسته است به عواملی همچون (1) ثبات اولیه(1,2)؛ (2) حفظ بهداشت دهان و دندان(3)؛ و (3) پیشگیری از التهاب بافتی و حفظ ارتفاع استخوان آلوئل در اطراف ایمپلنت (3,4). تحلیل استخوان کریستال (CBL) از 2 میلی متر در سال اول قرارگیری ایمپلنت به سالی 2/0 کاهش پیدا می کند که قابل قبول می باشد (7-5). قوس هایی که با تحلیل ساختمان دندان مجاور همراه بوده است، اغلب بوسیله ی ایمپلنت های دندانی بدون برآمدگی ترمیم می شوند (8). با این حال از عوارضی که در چنین موارد وجود دارد تشکیل داخلی و نزدیک مبدایی “مثلث سیاه” در بین فضای ایمپلنت و ترمیم های حمایت کننده از آن می باشد (9) (مثلث سیاه حفره هایی است که بین دو دندان ایجاد می شود و فضای تاریک دهان را نشان می دهد).
هایپرگلایسمی مزمن (CH) یک عامل خطر برای ابتلا به بیماری های ایمپلنت می باشد (پری ایمپلنتایتیس ـ التهاب لثه در بافت نرم و تخریب استخوان حامی ایمپلنت پری ایمپلنتایتیس نام دارد ـ و پری ایمپلنت موکوسیت ـ التهاب لثه تنها در بافت نرم ایمپلنت دندان). این پدیده اغلب در افرادی که دارای اختلال عملکرد و مقابله با گلوکز هستند دیده می شود (10-14). افراد دارای پیش دیابت با اختلال در سطح گلوکز ناشتا از mg/Dl100 تا 125 تشخیص داده می شوند (15). بیماری هایپرگلایسمی مزمن (CH) وابسته به رسوب محصولات غلیظ و پیشرفته ی گلیکوزیله (AGEs) در بافت ها از جمله بافت پریودنتیم همراه است (14). هنگامی که AGEs با گیرنده های مخصوص به خود ارتباط برقرار می کنند، سیتوکین های پیش التهابی مانند اینترلوکین (IL)-1β و فاکتور تومور نکروزآلفا (TNF-α) تولید می شوند و در خون و مایع خلفی لثه (GCF) انباشته می شوند (14-17). این سیتوکین های پیش التهابی، التهاب پریودنتال را بدتر می کند که ممکن است منجر به تحلیل استخوان آلوئل در اطراف دندان و ایمپلنت شود (18,19). (بخشی از فک که ریشه ی دندان ها در آن می باشد زائه ی آلوئولار نامیده می شود). مطالعات طولانی گذشته که ارزیابی بقای ایمپلنت های دندانی مجاور (ADI) را در افراد پیش دیابت ارائه دهد، هنوز گزارش نشده است. بنابراین فرض می کنیم که پارامترهای التهابی (عمق میله دندان(PB)، شاخص پلاک (PI) و خونریزی حین پیچ کردن (BOP)) و میزان تحلیل استخوان در لبه ی میانی و پشتی(CBL) در اطراف ایمپلنت های دندانی مجاور(ADI) در افراد پیش دیابتی در مقایسه با افراد سالم (کنترل) بالاتر بوده است. این مطالعه بالینی در 5 سال گذشته میزان بقای (ADI) را در افراد دارای بیماری پیش دیابت و افراد غیر دیابتی و سالم مقایسه می کند.
درمان ایمپلنت دندان در بیماران با پوکی برای خواندن این مطلب کلیک کنید
- مواد و روش ها
1-2 راهنمایی های اخلاقی
مطالعه ی حاضر بر طبق راهنمایی ها و ضوابطی که توسط اظهارنامه ی هلسینکی به رسمیت شناخته شده است و در سال 2013 برای آزمایشاتی که شامل بیماران انسانی می باشد، مورد تجدید نظر قرار واقع شده است، انجام گرفته است. از همه ی افراد داوطلب خواسته شد تا فرم رضایت نامه را بخوانند و امضا کنند. همه ی شرکت کنندگان حق ترک و کناره گیری از آزمایش را در هر مرحله ای که مایل بودند، دارند و هیچ جریمه ای هم برای آن ها در نظر گرفته نمی شود.
2-2 استراتژی مطالعه و موضوعات
مطالعه ی بالینی حاضر، مطالعه ای مقطعی و مشاهده ای است که در مرکز تخصصی دندانپزشکی، آریایی، در عربستان سعودی انجام شد.
3-2 معیارهای لازم برای شرکت کنندگان در این آزمایش
بیماران دارای پیش دیابت (گروه A)، افراد سالم (گروه B) و بیمارانی که با استفاده از ADI تحت عمل توانبخشی دندانی قرار گرفتند. معیارهایی که در صورت وجود افراد از آن ها کنار گذاشته می شدند؛ عبارتند از: (1) افرادی که از محصولات نیکوتینی استفاده می کردند. (2) افرادی که عادت به مصرف الکل دارند. (3) افراد غیر دیابتی با بیماری های سیتمیک که گزارش کرده اند، مانند: اختلالات کبدی و کلیوی، سندروم نقص ایمنی اکتسابی (AIDS)، افراد دارای HIV مثبت و بیماران قلبی. همچنین بیمارانی که گزارش کرده اند در طی 8 هفته ی گذشته از داروهای استروئیدی یا داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی، آنتی بیوتیک ها، پروبیوتیک ها و بیس فسفات ها استفاده کرده اند و بیمارانی که قبلا تحت درمان های پریودنتال قرار گرفتند.
4-2 پرسشنامه
ساختار پرسشنامه به زبان عربی و انگلیسی طراحی شد و به منظور گردآوری اطلاعاتی همچون؛ سن، جنس، طول دوره ی پیش دیابت، تشخیص و وجود دیابت در اقوام و بستگان، استراتژی های درمانی برای مدیریت وضعیت پیش دیابتی و میزان استفاده از مسواک و نخ دندان در هر روز بوده است. پرسشنامه توسط یک محقق آموزش دیده (trained researcher (TA)) طراحی شده است.
5-2 ویژگی های ADI
با رجوع به خصوصیات مرتبط با ایمپلنت، داده های زیر توسط یک محقق آموزش (TA) دیده جمع آوری شده است: (1) پروتکل اتخاذ شده برای جایگذاری ایمپلنت (جایگذاری ایمپلنت های اولیه در محل های استخراج). (2) قطر و طول ایمپلنت. (3) هندسه ی کاشت. (4) ویژگی های سطحی و ظاهری کاشت (زبری). (5) بارگذاری ایمپلنت (بلافاصله یا با تاخیر). (6) پروتکل تثبیت پروتز (پیچ و سیمان حفظ شده می باشد) (7) محل فک و (8) دوره ای که ADI در حال عمل بوده باشد.
6-2 وضعیت بالینی و رادیولوژیکی پری ایمپلنت
یک محقق (kappa 0.87) مطالعات بالینی و رادیوگرافی را انجام داد. در طی ارزیابی بالینی PI، BOP و PD از محل های نیمه زبانی/ نیمه کامی، پشتی ـ کامی/ پشتی ـ زبانی، پشت دهان، میانی ـ زبانی/ میانی ـ کامی ـ دهانی در تمام اطراف ADI در هر دو فک اندازه گیری شد. پری ایمپلنت PD با استفاده از یک تحقیق درجه بندی شده (Hu-Friedy, Illinois) سنجیده شد. یکی از نویسندگان رادیوگرافهای دیجیتال بین CBL میانی و پشتی را اندازه گیری کرد .(Kodak, Ektaspeed plus, New York ) فاصله طولی از نقطه ی اصلی لبه ی سطح ایمپلنت تا تاج استخوان به صورت پشتی و میانی با استفاده از نرم افزار اندازه گیری شد ( ) (Scion Image, Fredrick, Scion Corp, Marylan21).
7-2 هموگلوبین A1c
تجهیزات اندازه گیری هموگلوبین A1c (HbA1c) ، (Clover A1c Self Analyzer, Infopia Co, Kyunggi, Korea) توسط یک محقق آموزش دیده (KAA) استفاده شد تا وضعیت گلیسمی افراد را در هر دو گروه مشخص کند.
8-2 آنالیز های آماری
آنالیز های آماری با استفاده از نرم افزار S.P.S.S.، نسخه 18 Chicago, Illinois استفاده شد. از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون های Kruskal-Wallis برای مقایسه پری ایمپلنت در PD، PI و BOP و CBL میانی و پشتی در افراد گروهA وB استفاده شد. میانگین و استاندارد برای سن افراد و مدت ابتلا به بیماری پیش دیابت گزارش شد. سطح گلیسمیک (HbA1c) به عنوان میانگین محدوده مورد نظر ارائه شد. برآورد حجم نمونه با استفاده از یک نرم افزار انجام شد (Statistical-Solutions، nQuery-Advisor، Saugas، Massachusetts).
- نتایج
1-3 خصوصیات گروه مطالعه
79 مرد در این مطالعه گنجانده شدند ( 39 نفر در گروه A و40 نفر در گروه B). میانگین سن افراد (برحسب سال) در افراد گروه A و گروه B به ترتیب 54.3 ± 3.6 و 51.2 ± 2.4 بوده است. میانگین سطح HbA1c در گروه A (6.1% [5.9-6.3%]) به صورت معنی داری بیشتر از گروه B (4.1% [4-4.8%]) بوده است (P<.001) . در گروه A میانگین دوره ی پیش دیابت 5.4 ± 0.2 بوده است. افراد در گروه A (53.8%) بیشتر از گروه B (22.5%) دارای سابقه ی خانوادگی در بیماری دیابت بودند. در گروه A و گروه B ، 79.5% و 82.5% به ترتیب افراد روزانه یکبار مسواک می زدند (Table 1) .
2-3 پارامترهای مرتبط با ایمپلنت
سی و نه جفت ایمپلنت ( 78 در کل) و 40 جفت ایمپلنت (80 در کل ) که در مجاورت هم هستند، با سطح بستر نسبتا زبر، در سطح استخوان بیماران در گروه A و گروه B به ترتیب جایگذاری شد. ترمیم های پیچیده و بدون برآمدگی در فضاهای خالی مربوط به دندان های آسیای کوچک و آسیا در فک پایین استفاده شد. در گروه A و گروه B، ADI از 5.5 ± 0.3 و 5.7 ± 0.5 سال به ترتیب در حال فعالیت بود. در هر دو گروه فاصله ی بین ADI، mm3 بوده است. طول و قطر ADI بین mm 4.1 و 4.8 و 11 تا 13 میلیمتر متغیر بوده است.
جدول1: آمارگیری از افراد گروه 1 و 2
| پارامترها | گروه A | گروه B |
| تعداد افراد شرکت کننده | 39 | 40 |
| جنسیت(مرد) | 39 | 40 |
| سن (mean ± SD) | 54.3 ± 3.6 سال | 51.2 ± 2.4 سال |
| طول مدت ابتلا به پیش دیابت | 5.4 ± 0.2سال | نامعلوم |
| سابقه ی خانوادگی در دیابت(n, %) | 21, 53.8% | 9, 22.5% |
| هموگلوبین A1c (%) | (6.1% [5.9-6.3%])* | (4.1% [4-4.8%]) |
| مسواک زدن به دندان ها روزانه دومرتبه | 31, 79.5% | 33, 82.5% |
* در مقایسه با گروه 2 (P<.01) .
3-3 پارامترهای التهابی بالینی و رادیولوژی
پارامتر های (P<.001) PI، BOP (P<.001)، PD (P<.001)، CBL پشتی و میانی (P<.001) در 5 سال گذشته در گروه A بالاتر از گروه B بوده است (Table 3) . در گروه های A و B هیچ تفاوتی در پارامترهای بالینی و رادیولوژیکی اطراف ADI نسبت به محل فک پایین وجود نداشت (شکل 1 و 2). میزان بقای ایمپلنت در گروه A و گروه B هر دو % 100 بوده است.
- بحث
نتایج تحقیق حاضر فرضیه ی پیشنهادی را تایید می کند، زیرا PD، BOP، PI و CBL در اطراف ایمپلنت در بیماران پیش دیابت در گروه A نسبت به گروه B بزرگتر شدند. نتایج ما نشان داد که میزان HbA1c در حدود 5 سال پس از عمل کاشت در گروه A تقریبا 1.5 برابر نسبت به گروه B افزایش یافته بود. به خوبی گزارش شده است که هایپرگلایسمی دراز مدت باعث افزایش استرس اکسیداتیو در بافت ها توسط افزایش شکل گیری و تجمع AGEs می شود(14-17). علاوه بر این، واکنش بین محصولات نهایی و گیرنده هایشان، بیان سیتوکین های پیش التهابی را افزایش می دهند. این سیتوکین ها شامل TNF-α، IL-1β و IL-6 هستند که در مایعات بدن از جمله سرم و GCF افزایش می یابند (14-17). تجمع چنین سیتوکین های پیش التهابی در GCF و مایعات بین شیارهای پری ایمپلنت متقابلا باعث افزایش پیش التهاب در بافت های پریودنتال و پری ایمپلنت می شود (18,19,22,23)؛ و در نهایت ممکن است موجب از بین رفتن استخوان حمایت کننده در اطراف دندان های طبیعی و کاشته شده شود (18,19,23). با این وجود، اگر سطح گلیسمی خون به شدت حفظ شود (که می تواند از طریق مصرف دارو و یا کنترل رژیم غذایی صورت گیرد)، ایمپلنت های دندانی می توانند چسبیده به استخوان باقی باشند و از نظر عملکردی نیز در مقایسه با افراد سالم، پایداری لازم را داشته باشند(24,25). شواهد و مدارک فراوانی در فهرست مطالعات چاپ شده ی پیشین وجود دارد که ایمپلنت ها می توانند 100% بقا را در بین بیماران مبتلا به دیابت کنترل شده نشان دهند (25-28). بنابراین توصیه می شود که بیماران مبتلا به هایپرگایسمی از جمله پیش دیابت و دیابت شیرین که تحت عمل ایمپلنت دندان قرار می گیرند، باید به طور منظم سطح گلیسمی را در محدوده ی طبیعی و کنترل شده حفظ کنند. این کنترل ممکن است برای رسیدن به ثبات طولانی مدت ایمپلنت های دندانی و بهبود وضعیت کلی در این افراد کمک کنند.
شکل1: شاخص پلاک(ستون های خاکستری تیره) و خونریزی بر روی میله ها (ستون های سفید) در اطراف ایمپلنت های دندانی مجاور (ADI) که در فک پایین و بالا در افراد گروه A و گروه B جایگذاری شده است. داده ها به صورت میانگین 2± و انحراف معیار بیان شده است. * مقایسه ی بین شاخص پلاک در اطراف ADI که در فک پایین در افراد گروه B جایگذاری شد(P<.001) . † مقایسه ی بین خونریزی بر روی میله ها در اطراف ADI که در فک بالای افراد گروه B جایگذاری شدند (P<.001). ‡ مقایسه ی بین شاخص پلاک در اطراف ایمپلنت ADI که در فک پایین در افراد گروه B جایگذاری شد(P<.001) . § مقایسه ی بین خونریزی بر روی میله در اطراف ADI که در فک پایین در افراد گروه B جایگذاری شد(P<.001) .
مطالعات(29,30) گزارش کرده اند که روشی که برای تثبیت پروتز استفاده می شود ( پیچ شونده (SR) و یا نوع سیمان شونده که به تنه ی اصلی با چسباندن محکم می شود (CR)) پس از جایگذاری ایمپانت بر روی بقای آن تاثیر می گذارد. اگرچه از ترمیم های SR و CR در ترمیم های کاشت ایمپلنت استفاده شده است، هیچ روش دیگری نشان داده نشده است که نسبت به دیگری سودمند است (30,31). با این وجود، یک نقطه ضعف در روش ترمیم CR وجود دارد که خطر از بین رفتن سیمان در فضای شیار های پری ایمپلنت می باشد که ممکن است شرایط التهابی مانند موکوزیت پری ایمپلنت را تحریک کند(32). از آنجا که در مطالعه ی حاضر از ترمیم SR در همه ی گروه ها استفاده شده است، هیچگونه خطر از بین رفتن سیمان در بافت های اطراف پری ایمپلنت وجود ندارد. این فاکتور ممکن است به بقای 100% ایمپلنت در هر دو گروه کمک کرده باشد.
تراکم و کیفیت استخوان ها در فک بالا و پایین تفاوت دارد که به دلیل وجود سینوس ها در فک فوقانی خلفی است (33). مطالعه ی Ozgur (33) پری ایمپلنت CBL بیشتری را در قوس عقبی فک پایین در مقایسه با پری ایمپلنت های جایگذاری شده در فک بالا نشان می دهد. مطالعه ی حاضر تفاوتی را در بین پری ایمپلنت CBL در هر دو فک و در هر دو گروه نشان نداد. با مراجعه به گروه A، محتمل است که وجود وضعیت مداوم هایپرگلایسمی، باعث کاهش استخوان آلوئل در هر دو فک شود. با توجه به افراد گروه B به نظر می رسد وضعیت کلی بهداشت دهان و دندان و سلامت جسمی باعث به حداقل رساندن CBL در هر دو قوس می شود. فرضیه این است که مراقبت روزمره و بهداشت دهان و دندان همراه با کنترل قند خون ممکن است در به حداقل رساندن CBL در هر دو فک در بیماران مبتلا به دیابتی کمک کند. برای آزمایش بر روی این فرضیه مطالعات بیشتری مورد نیاز است.
اگرچه معیارهای دقیقی برای حضور در این مطالعه و خروج از آن اتخاذ شد، اما محدودیت هایی برای تحقیق حاضر وجود دارد. در مرحله ی اول، مصرف کنندگان محصولات توتون و تنباکو ( مانند افرادی که سیگار می کشند و یا کسانی که اینگونه مواد را به صورت خوراکی مصرف می کنند) و افراد مبتلا به بیماری های سیستمیک مانند کلیوی و کبدی، ایدز و CVD برای این مطالعه مطلوب نبودند و از تحقیق حاضر کنار گذاشته شدند. بر طبق مطالعه ی Kanjevac و همکارانش (34)، گاهی افرادی که مبتلا به بیماری کلیه و ناخوشی های مربوط به آن بودند، عوارض مربوط به متابولیسم مواد معدنی استخوان در مقایسه با افرادی که فاقد اختلالات کلیوی بودند مشاهده می شود. بنابراین CBL پیرامون ایمپلنت های دندانی در بین افراد سیگاری، بیماران مبتلا به ایدز، CVD و بیماری های کبدی در مقایسه با افراد سالم و غیر سیگاری گزارش شده است. بنابراین ما حدس می زنیم که التهاب بافتی و CBL به طور قابل توجهی در حدود ADI در بیماران دارای نقص ایمنی و مصرف کنندگان از تنباکو در مقایسه با افراد سالمی که هرگز سیگاری نبودند به طور قابل توجهی بالاتر است. علاوه بر این همه ی شرکت کنندگان مرد بودند. این طور حدس زده می شود که ممکن است تغییرات هورمونی در زنان بر بافت نرم و سخت دهان در اطراف ADI تاثیر بگذارد. برای ارزیابی این فرضیه های تحقیقات بیشتری مورد نیاز می باشد.
جدول2: ویژگی های مربوط به دندان و کاشت دندان در شرکت کنندگان در مطالعه.
| پارامترها | گروه A | گروه B |
| تعداد افراد شرکت کننده | 39 | 40 |
| تعداد کلی ایمپلنت های مجاور | 78 ایمپلنت(39 جفت) | 80 ایمپلنت(40 جفت) |
| فک پایین | 32 ایمپلنت (16 جفت) | 38 ایمپلنت (19 جفت) |
| فک بالا | 46 ایمپلنت (23 جفت) | 42 ایمپلنت(21 جفت) |
| عمق جایگذاری | BL | BL |
| طرح ایمپلنت | PS با سطوح نسبتا زبر | PS با سطوح نسبتا زبر |
| طول و قطر ایمپلنت( mm) | 13-11 و 8/4 -1/4 mm | 13-11 و 8/4 -1/4 mm |
| بارگیری ایمپلنت بعد از جایگذاری | 3/0 ± 9/3 ماه | 2/0 ± 4/3 ماه |
| نوع ترمیم | SR | SR |
| فاصله بین ایمپلنت ها | mm 3 | mm 3 |
| مدت زمان عملکرد ایمپلنت مجاور | 3/0 ± 5/5 سال | 5/0 ± 7/5 سال |
BL: سطح استخوان. mm: میلیمتر. PS: پایه ی تعویض. SR: پیچ نگه دارنده.
*تمام ایمپلنت های دندانی مجاور در جای خالی دندان های آسیاب کوچک و آسیاب جای داده شده است.
جدول 3: وضعیت پری ایمپلنت بافت نرم و سطح استخوان کریستال در گروه 1 و 2.
| پارامترهای پری ایمپلنت | گروه A | گروه B |
| شاخص پلاک | 4/4 ± 7/46 | 7/4 ± 4/24 |
| خونریزی بر روی میله | 7/3 ± 2/ 48 | 4/2 ± 6/22 |
| عمق میله | 2/0 ± 6/4 mm | 3/0 ± 2/2 |
| تحلیل استخوان کریستال
میانی( در mm) پشتی(در mm) |
4/0 ± 2/5 mm 2/0 ± 3/5 mm |
1/0 ± 3/2 mm 1/0 ± 3/2 mm |
داده ها بر اساس میانگین و انحراف معیار ارائه شدند.
شکل 2: عمق میله (ستون های خاکستری تیره)، تحلیل استخوان کریستال میانی (CBL: میله های خاکستری روشن) و CBL پشتی (ستون های سفید) در اطراف ایمپلنت های دندانی مجاور (ADI) در فک بالا و پایین افراد گروه A و B جایگذاری شد. داده ها به صورت میانگین ± 2 انحراف معیار نمایش داده شد. *مقایسه ی عمق میله در اطراف ADI که در فک بالا افراد گروه B جای داده شد(P<.001). †مقایسه ی CBL میانی در اطراف ADI که در فک بالا در افراد گروه B جای داده شد (P<.001). ‡مقایسه CBL پشتی در اطراف ADI جای داده شده در فک بالای افراد گروه B (P<.001). § مقایسه عمق میله در اطراف ADI در فک پایین افراد گروه B (P<.001). k مقایسه CBL میانی در اطراف ADI درفک پایین افراد گروه B P<.001)). ¶ مقایسه با CBL پشتی در اطراف ADI در فک بالای افراد گروه B (P<0.001).
- نتیجه
اگرچه ADI در طولانی مدت می تواند در بیماران پیش دیابتی ماندگاری داشته باشد؛ اما التهاب بافت پری ایمپلنت و CBL در مقایسه با گروه کنترل غیر دیابتی در اطراف ADI وضعیت بدتری را دارا می باشد.
برای دانلود کامل مقاله فارسی بقای ایمپلنت های دندان های مجاوردر بیماران پیش دیابتی و افراد سالم از نظر بدنی در پنج سال گذشته اینجا کلیک کنید
برای دانلود کامل مقاله انگلیسی ( English ) بقای ایمپلنت های دندان های مجاوردر بیماران پیش دیابتی و افراد سالم از نظر بدنی در پنج سال گذشته اینجا کلیک کنید
